Zachichotałam kiedy Justin jęknął ponieważ uderzył łokciem w drzwi przenosząc mnie prze próg. Proszę się ze mnie nie śmiać Pani Bieber. -mruknął i pocałował mnie w szyje a ja uśmiechnęłam się od ucha do ucha. W ciągu ostatnich 12 godzin, odkąd powiedzieliśmy sobie TAK Justin nazywa mnie panią Bieber, najczęściej jak się da i śmiało mogę powiedzieć, że to kocham. Powoli zaczął wchodzić ze mną po schodach uważając przy tym aby się nie potknąć o żaden schodek.

Wszyscy zajęli już swoje miejsca i wpatrywali się w nią wyczekująco. Pewność siebie oraz opanowanie uleciały z Hermiony. Dreszcze przech odzące przez jej ciało. Hermiona odnosiła wrażenie, że cała się trzęsła.

Przez moment nie odrywałam wzroku od lustra. Wzięłam głęboki wdech, odruchowo poprawiając włosy. Przyjrzałam się uważniej swojemu odbiciu, szukając jakichkolwiek oznak na to, że widać po mnie lekki stres. Może byłam odrobinę bledsza? A może tylko mi się tak wydawało? Nie powiedziałam o moich obawach Lukowi. Postanowiłam nie martwić go na zapas, a porozmawiać po powrocie od lekarza, jak tylko dowiem się konkretów. Bo prawda była taka, że nie wiedzia.